Κείμενα που γράφτηκαν για το Παρκούρ (Γαβριηλίδης, 2012):

 

 

​

Συντάκτης: Γιώργος Λίλλης

(Δημοσιεύτηκε στο διαδικτυακό περιοδικό Αλλιώς) 

 

 

Το παρκούρ γνωστό και ως Τέχνη της Φυγής, είναι μια γαλλικής καταγωγής μη-ανταγωνιστική σωματική και πνευματική τέχνη που έχει ως στόχο την ταχύτατη και βέλτιστη δυνατή μετακίνηση από οποιοδήποτε σημείο του χώρου Α σε διαφορετικό σημείο Β, χρησιμοποιώντας μόνο τις ανθρώπινες σωματικές ικανότητες.

Στόχος του παρκούρ είναι ουσιαστικά η υπερπήδηση εμποδίων, φυσικών και τεχνητών, όπου ως εμπόδια μπορούν να θεωρηθούν τα πάντα, από βράχοι, ποτάμια, ή κλαδιά μέχρι τοίχοι, πεζούλια, ή κάγκελα. Είναι ένας τρόπος να εντοπίζουμε εναλλακτικούς τρόπους κίνησης και πορείας, τους οποίους ενδέχεται να χρησιμοποιήσουμε τόσο στην καθημερινή μας ζωή, όσο και σε καταστάσεις εκτάκτων αναγκών.

Δεν είναι τυχαίο που η Ελένη Γαλάνη τιτλοφορεί την πρώτη ποιητική συλλογή Παρκούρ. Τα ποιήματά της παρέχουν τρόπους διαφυγής από την στιβαρή καθημερινότητα, από την αγωνία να υπερπηδήσουμε εμπόδια που μας εμποδίζουν να ζούμε ελεύθεροι. Ο σύγχρονος τρόπος ζωής μοιάζει με χρυσή φυλακή. Και η ποίηση, όντας ανεξάρτητη, αυτόνομη, κι όμως βαθύτατα ανθρώπινη, συνεχίζει να παρέχει τρόπος διαφυγής προς την ουσία της ύπαρξης, δηλαδή στην πηγή των αισθημάτων μας, όπου απαντάται το καθαρό μας βλέμμα πάνω στη ζωή:

 

Παραμύθια χτίσαν τα παραμύθια

 

κι εγώ κατασκευάζω

πουλιά

 

ή

 

ιδεόγραμμα ικεσίας

ακατανόητο

που εκλιπαρούσε την άνοιξη

χαράσσοντας με νύχια

και νύχια

το φως

στου χάρτινου ουρανού το παράθυρο

 

 

Η Γαλάνη καταφέρνει με το πρώτο βιβλίο της να βάλει το πήχη πολύ ψηλά. Δεν μιμείται, πράγμα που εύκολα μπορεί να συμβεί σε πρώτο βιβλίο, έχει αίσθηση του ρυθμού και οι στίχοι της αποκαλύπτουν την προσωπική της φωνή. Δεν επιθυμεί να εντυπωσιάσει, αλλά να συνομιλήσει. Και αυτό είναι το σπουδαίο σε κάθε αληθινό ποίημα. Να ανοίγει δρόμους επικοινωνίας.

Βρίσκω στα ποιήματά της έναν συνοδοιπόρο. Που επιθυμεί να μου δώσει το χέρι για να διασχίζουμε μαζί τις ατραπούς της καθημερινότητας. Αγωνίζεται να μην τυφλωθεί από το εφήμερο και αυτό μου δίνει δύναμη να διαπραγματευτώ κι εγώ με τις δικές μου απώλειες και φόβους. Ώριμη γραφή, που φανερώνει πως έχουν περάσει χρόνια κυοφορίας και σπουδής πάνω σ΄ αυτή την παράξενα εκλεπτυσμένη τέχνη που δεν χαρίζεται, αλλά κατακτάται.

 

ανάσκελη ανασαίνοντας

φάρμακα υγρά νεφελοποιητές

καταπίνω καλειδοσκόπια

προσμένοντας το θαυμάσιο

στα σημεία συνάντησης των γκρεμών

στα σώματα τα ριψοκίνδυνα της πτώσης.

 

-/-

 

 

 

Συντάκτης: Πωλίνα Γουρδέα

(Δημοσιεύτηκε στο διαδικτυακό περιοδικό Bookbar στις 13 Νοεμβρίου 2013)

 

«τίποτα δεν μαρτυρά ότι έλειψα/

μόνο οι λιωμένες σόλες των παπουτσιών μου» (Ελένη Γαλάνη, ΠΑΡΚΟΥΡ, εκδόσεις Γαβριηλίδης, σελ. 23)

Η ποιητική συλλογή που κρατώ στα χέρια μου φέρει τον τίτλο Παρκούρ. Σωματική και πνευματική τέχνη, γνωστή και ως Τέχνη της φυγής, που έχει στόχο την ταχύτατη και βέλτιστη δυνατή μετακίνηση από το σημείο Α σε διαφορετικό σημείο Β.

 Της Πωλίνας Γουρδέα

 Αναφερόμαστε λοιπόν, σε μια μετακίνηση από μία κατάσταση σε μία άλλη, από ένα συναίσθημα σε ένα άλλο, από μία σκέψη σε μία άλλη με μοναδικό όχημα την ποίηση.

 «ακροβατώντας μέσα από δύο κόσμους γλιστρώ/ ξυστά/ σαν πουλί/ μέσα από συμπληγάδες/ λήξις» (ΡΕΚΒΙΕΜ, σελ. 31)

 Η Ελένη Γαλάνη με την πρώτη της  ποιητική συλλογή συστήνει τον εαυτό της ως έναν αλματοδρόμο της γραφής. Μέσα από τις λέξεις της μιλάει μια «σκανδαλώδης» διεισδυτικότητα που της επιτρέπει να διανύει όλες τις ηλικιακές κλίμακες. Την αξιολάτρευτη επιπολαιότητα της νεότητας, την αυτονομία της ωριμότητας και την ικανότητα του να πράττει κανείς σύμφωνα με ό,τι σκέφτεται. Στα ποιήματά της ανακαλύπτει κανείς πως είμαστε οι επιζώντες της πρώτης μας νιότης και θυμόμαστε πάντα το μικρό παιδί που ήμασταν κάποτε.

 «πως ακόμα κι ο χρόνος κάποτε/ σκαλώνει συμπαγής στα στακάτα κλικ του χρονόμετρου/ μαζί με τα χρόνια σου που κολλάνε γλιστράνε/ και ξεκαρδίζονται/ τα χρόνια σου που γλιστράνε/ και ξεκουρδίζονται/ αργά και παράτονα/ σαν αρχαία πλήκτρα» (THE CITY OF THE DISCREET, σελ. 28)

 Κι επειδή τα βιβλία δεν εκδίδονται εν κενώ, αλλά μέσα σε συγκεκριμένο κοινωνικοπολιτικό πλαίσιο, το ενδιαφέρον που παρουσιάζει η ποιητική συλλογή Παρκούρ έγκειται στην τέχνη της υπερπήδησης των εμποδίων. Ο αναγνώστης στέκεται μπρος στην χιουμοριστική διάθεση με την οποία τα ποιήματα αυτής της συλλογής πάνε ένα βήμα παραπέρα και μας κάνουν να διαβάζουμε χαμογελώντας, λέξεις προσεκτικά τοποθετημένες που μας ξαφνιάζουν ευχάριστα.

 «Υπήρξα ένα φίλινγκ χωρίς όνομα/ το μπάσταρδο μιας Οδύνης και μιας Ηδονής/ που συνεβρέθηκαν σε άκαιρη χρονική συγκυρία/ γόνος αγνώστων στοιχείων και αγνώστων λοιπών συγγενών» (CURRICULUM MORTIS, σελ. 10)

 Το μέλλον εμπεριέχεται στο παρόν, αυτός είναι και ο λόγος που η ποιητική συλλογή Παρκούρ αποτελεί το διαβατήριο της Ελένης Γαλάνη στο ποιητικό σύμπαν. Η είσοδος είναι πάντα άκρως σημαντική και η ίδια την κάνει επάξια.

 «σαν κοσμικό βεγγαλικό/ που εκτοξεύει στο θάνατο/ ένα παιδί/ παραμονή της Ανάστασης/ εν μέσω άστρων, λυγμών και ηττημένων» (EMPIRE: TOTAL WAR, σελ. 51)